Korku belli bir şeye, duruma, kişiye karşı duyulur; kaygıysa bir belirsizliğe karşı. Babandan korkarsın, örümcekten korkarsın, karanlıktan korkarsın, parasızlıktan korkarsın; adı konabilir bir duygudur korku. Kaygının kaynağı ise somut değildir, gelecek genel olarak endişe verir, belirsizlik kaygının kaygan kaynağıdır. Ben demiyorum, Freud diyor. 

 

Aslında her türden iktidar, (sadece siyasal iktidarlar değil iktidarın her türü) kaygıyı gidermesi umuduyla başa gelir. Slogan, geleceğe umutla ve huzurla bakmaktır, genel olarak. Oysa bu olası değildir, zira gelecek bizatihi kaygının kendisidir. Gelecek ortadan kalkmadığı müddetçe, kaygı yok olmayacaktır. O halde, iktidarın, iktidarını sürdürmek için, kaygıyı gidermeyi bırakıp, korkuyu körüklemesi gerekir. Kolektif korku her şekilde iş görür, artık boşluğu siz doldurup, adını siz koyun.  Ben demiyorum, dünya biliyor.

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Çocuk büyütmek, hayat boyu bitmeyen sorulara cevap vermekten mürekkep. Çocuk daha konuşur konuşmaz ‘bu ne’lerle başlıyor her şey. İki buçuk, üç yaşına erişildiğinde, sonu gelmez ‘niye’lerle sürüyor. Sabah kalkıyor ‘niye’, akşam yatıyor ‘niye’, kalkmayla yatma arasında istisnasız her şeye ‘niye’. ‘Niye’lere cevap bulma bildiğiniz mesai; çalışma, emek, pratik zeka, kriz çözme, araştırma, sabır, istikrar gerektiriyor. İş cevap bulmakla da bitmiyor, çünkü her bulduğunuz cevaba karşılık soru yine ‘niye’. Bazılarına cevap buluyorsunuz, bazılarına bulamıyorsunuz öğreniyorsunuz, bazılarını öğrenemiyorsunuz uyduruyorsunuz, bazılarını uyduramıyorsunuz apışıyorsunuz. Bazılarında apışamıyorsunuz bile çünkü sorunun cevabı yok.    ‘Bu ne?’ ‘Tahta’ ‘Niye?’. Kent bilinçli ebeveynleriz, cevap vermemek olmaz. ‘Nasıl niye, tahta da ondan’. ‘Niye?’ Küfretmek düşünülemez bile. ‘Niyesi yok, tahta işte’ ‘Niye?’. Tahta işte ulan, kabullen, sindir, belle. Diyemezsiniz. O zaman elinizde kalan son kozu ...
Devamı
İbrahim Büyükak, karısının hamile olduğunu öğrenince heyecanla babasını aramış. “Baba oluyorum, baba” demiş. Babası “üç sene geç kaldın” diye cevap vermiş.    Bizim memlekette erkeğin hep baba ile bir derdi var. O yüzden de memleketin erkek diye bir derdi var zaten. Babası Büyükak gibi tatlış olanlar daha şanslı elbette, ben de kendimi onlardan sayarım. Sevgiyi de gördüğümüz, saygıyı da öğrendiğimiz güzel babalardır onlar. Yine de bu, bizde babanın bir iktidar figürü olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Hele de bu iktidarı sevmeyen, daha da ötesi nasıl seveceğini bilmeyen kişilerin eline verirsen, işte o zaman ailede pandomima kopuyor. Üstelik bu türden babaların sayısı hiç de az değil.   “Gün gelir her erkek babası olur” diye bir laf var. Ne acı. Acı ama gerçek. Hele de bizimki gibi toplumsal rollerin öne çıktığı, gelenekçi bir toplumda. Lakin madem böyle bir gerçek var, o zaman bunun bilincinde olan her erkeğin ayağını denk alması gerek. Tamam babama dönüşeceğim, kaçışı yok,...
Devamı